مقدمه
تا سالهای دهه چهل صنعت داروسازی در کشور شکل دیگری داشت به نحوی که مواد اولیه از خارج از کشور وارد میشد مقداری هم داروی گیاهی در داخل تولید و از ترکیب این دو نیازهای جامعه برطرف میشد اما از آن سالها به بعد، به تدریج اکثر نیازهای کشور از طریق واردات تامین میشد. تا این که شرکتهای داروسازی ایران به بلوغ نسبی رسیدند و تاسیس این شرکت در آن سالها شدت گرفت به طوری که بسیاری شرکتهای داروسازی در بین دهه ۴۰ و ۵۰ فعالیت خود را آغاز کردند. همچنین ورود شرکتهای خارجی در کنار اعطای نمایندگی به شرکتهای داخلی و تلاش دانشکدههای داروسازی امکان رشد این صنعت را بیشتر فراهم کرد. از سالها تاکنون این صنعت رشد بسیاری کرده به نحوی که ۹۶ درصد داروهای نسوز در داخل تهیه میشود و در دو جهت محصول و تاسیس کارخانه های جدید توسعه یافته است.
این صنعت همچون سایر صنایع از مشکل داشتن شرکتهای با ارزش بازار کم رنج میبرد که بیش از ۹۰ درصد آن متعلق به چند سهامدار حقیقی و حقوقی است که به راحتی میتوانند برای سهم شرکت خود جریانسازی کنند و سهامداران دیگر را به اشتباه بکشانند. اکثر شرکتهای داروسازی دارایی قابل توجهی ندارند و بیشتر ارزش آنها داشتن فرمول تهیه داروها یا ساخت داروهای خاص است که برخی شرکتها به دلیل برخی رانتها در اختیار دارند. یکی دیگر از مشکلات این شرکتها سود یا فروش آنها نصف ارزش بازار شرکت هم
نیست که خود از نکات منفی برای سهم آن و افزایش ریسک این سهام به حساب میآید که امکان ایجاد حباب را برای سهام آنها مهیا میکند.
از طرفی وجود کارخانههای متعدد داروسازی آنها را مجبور به دادن امتیازهای مختلف به داروخانهها میکند همین مساله سودآوری آنها را کاهش میدهد. کارخانه بدون توجه به ظرفیت خود اقدام به ساخت و تولید دارو میکند که سودآوری بیشتری دارد. همچنین کمبود نقدینگی و عدم حمایت دولت سبب کاهش قیمت و کمیت داروها میشود.
با تمام این تفاسیر شرکتهای داروسازی از اوایل سال جاری رشد پایدار و پیوستهای را؛ تجربه کردند به نحوی که برخی از این شرکتها توانستند بین ۱۰ تا ۵۰ درصد افزایش قیمت سود برای سهامداران خود به ارمغان بیاورند. اما در همین میان شرکتهایی بودند که تا ۱۰ درصد افت قیمت را تجربه کردند. و ارزش مبادلات این شرکتها از ابتدای سال بالغ بر ۴۰۰ میلیارد ریال برآورد شده که سهام مبادله شده آنها از مرز ۶۰ میلیون قطعه فراتر رفته است.